مصاحبه اختصاصی موتورباشی با خانم سمیه همتی

سمیه همتی یکی از بانوان ورزشکار و موتورسواری کشور است که از سن کم و با کمک برادرش موتورسواری را یاد گرفته و تاکنون چند مقام در این رشته بدست آورده است. وی در مصاحبه اختصاصی با موتورباشی چگونگی علاقه مند شدن به این رشته ورزشی و اتفاقاتی را که تجربه کرده این گونه شرح می دهد:

متولد سال ۱۳۶۰ و خانه دار هستم. به ورزش‌های آبی و اتومبیل رانی و موتورسواری خیلی علاقه دارم. قبل از موتور سواری ورزش شنا رو به شکل حرفه ای انجام می دادم و عضو تیم فیروزکوه بودم. دلیل انتخاب این رشته هم این بود که به کارهای سخت خیلی علاقه دارم و کاری را نشدنی نمی دانم.

13 ساله بودم که برادرم من را با موتورسواری آشنا کرد و تا اندازه ای یاد گرفتم ولی آموزش حرفه ای موتورسواری را از سال ۹۷ زیر نظر آقای تومیک بانوسیان یاد گرفتم.

همه می گفتند دختر که موتور سوار نمیشه و  چون برادرم در تصادف با موتور جان خود را از دست داد خانواده با موتورسواری من موافق نبودند. این را باید بگویم که در وهله نخست علاقه مند به مسابقه با ماشین بودم ولی چون هزینه خودرو خیلی زیاد بود به طرف موتورسیکلت رفتم.

موتور سواری را با 125 یاد گرفتم و اولین موتوری هم که خریدم مینی جی پی ۱۵۰ سی‌سی بود. سال ۹۷ بود و می خواستم این ورزش را به صورت حرفه ای ادامه دهم. این موتورسیکلت را حدود ۱۳ میلیون خریدم و هنوز هم همان را دارم و با جی پی 150 مسابقه می دهم. یک موتور نینجا ۳۰۰ سی سی هم دارم ولی متاسفانه چون موتورسواران مجاز به استفاده از موتورسیکلت بالای ۲۵۰ سی سی نمی باشند به همین خاطر نینجا رو تا پیست هم نمی توانم ببرم. موتورسیکلت دوست داشتنی ام مدل ۶۰۰ سی سی هست. صدای خیلی خوب و سرعت بالایی داره و من هم عاشق سرعت. نگهداری موتورسیکلت خیلی سخته چون غفلت کنی دزد می زند. آدم فنی نیستم و سررشته از تعمیر موتور ندارم.

مقام ها خانم سمیه همتی:

در مسابقات مینی جی پی آیلند مقام سوم را کسب کردم. بعد از این موفقیت در دو مسابقه کشوری شرکت کردم و یک بار دوم و بار دیگر مقام سوم را بدست آوردم. در آخرین مسابقه که جمعه برگزار شد تو خط استارت موتورم نقص فنی پیدا کرد و خاموش شد و مجبور شدم انصراف بدم.

از جمله مشکلات موتور سواری حرفه ای برای بانوان توی ایران اینه که متاسفانه با اینکه این ورزش پرهزینه و پرخطری است به آن بها نمی دهند. برای پیشرفت این رشته اولین کار اینه که به خانم ها گواهینامه موتور سواری داده بشه تا مجبور نشیم مخفیانه و با ترس موتورسواری کنیم.

حادثه!

زمین خوردن بخشی از موتورسواری است و همه تجربه آن را دارند. من هم به خصوص اوایل که در حال یادگیری بودم زیاد زمین خوردم. ولی آخرین باری که زمین خوردم ضربه خیلی شدید بود و تمام بدنم کبود و یکی از دنده ها ترک مویی برداشته بود. موتور رو سر پیچ زیاد خوابوندم و بخاطر سردی هوا لاستیک ها هم خوب گرم نشده بود و به اندازه کافی به زمین نچسبیده بود. همین باعث لیز خوردن و آسیب دیدنم شد.

ایمنی!

موتورسواری واقعاً ورزش سختی است.  هم موتورسیکلت وسیله حادثه سازی است و هم موتورسوار کمترین حفاظت را دارد. یکی از چیزهای حداقل ای که می تونی باهاش جون خودت رو حفظ کنی داشتن  کلاه کاسکت و دستکش ایمنی مخصوص موتور سواری است. هنگام موتورسواری حداقل این دو تا را استفاده کنید.

تمرین هایم را در پیست آزادی انجام می دهم. متاسفانه هنوز پیست استاندارد نداریم که بتوانیم خوب و حرفه ای تمرین کنیم. پیست  آزادی در اصل پیست اتومبیلرانی است و به ناچار از اون برای موتور سواری  استفاده می کنیم.

خواهشی که دارم اینه که بیشتر به این ورزش بها بدهند.خطر ساز است. ایکاش جوری بود که استعداد بانوانی که به این رشته علاقه دارند به چشم می آمد.

واکنش مردم به موتورسواری بانوان خوب است و هنگامی که با موتور می رانم راننده هایی که متوجه زن بودن من می شوند خیلی تشویقم می کنند و همین ایجاد انگیزه میکند. تنها آرزویم اینه که به بانوان هم گواهینامه موتورسواری بدهند و ما بتوانیم بدون استرس و نگرانی از برخورد یا پیامدهای تصادف موتورسواری کنیم و در پیشرفت این رشته ورزشی سهمی بگیریم.