در سال 1972، یک تکنسین آزمایشگاه بنام مری کانرز (Mary Conners) در حال خواندن روزنامه محلی بود که به یک آگهی با این مضمون بر می خورد:” نیازمند دختران علاقمند به موتورسواری هستیم. همراه با آموزش کامل”.
مری کانرز می گوید: “فکر کردم برای پیک موتوری این آگهی را داده اند ولی چون از کار در آزمایشگاه خسته شده بودم تصمیم گرفتم اطلاعات بیشتری در این مورد کسب کنم. بنابراین به آدرسی که اعلام شده بود مراجعه کردم. روی تابلو بالای درب نوشته شده بود: “مدرسه بدلکاری بانوان- با یک حرکت کاراته وارد شوید“.
وقتی مری درب را باز کرد و وارد شد فهمید که زندگی او از آن پس تغییر خواهد کرد. تغییری که او را از یک تکنسین بی انگیزه آزمایشگاه به یک موتورسوار بدلکار بین المللی در اولین تیم بدلکاری بانوان انگلیس به نام “موتوبردز” یا پرنده های موتوردار (Motobirds) تبدیل کرد و مسیر زندگی او را به کلی عوض کرد.
ایده تشکیل اولین تیم موتورسواری بدلکاری بانوان (که تمام اعضای آن زن باشند) را یک شومن اهل لسترشایر(Leicestershire) بنام “جو وستون- وب” (Joe Weston-Webb) داده بود تا با رقبای خود متفاوت باشد.
“در آن زمان جو یک تیم بدلکاری بنام “گروه تخریب” متشکل از شش مرد و یک زن شجاع – بنام ترزا کینگ- داشت. اما رقبای او هم عین همین تیم را درست کرده بودند و کار او را سخت کرده بودند. بنابراین او به فکر یک تیم تمام زنانه افتاد. کاری که تا آن زمان کسی نکرده بود. جو در ابتدا، ترزا کینگ را آموزش داده بود و سپس برای جذب افراد بیشتر آگهی داده بود”.
تعداد زیادی از دختران به آگهی او پاسخ دادند و مری کانرز هم یکی از آنان بود که در نهایت توسط جو برای کار بدلکاری استخدام شد. هیچکدام از افراد جذب شده تجربه موتورسواری نداشتند، بنابراین آموزش ابتدایی شروع شد ولی به سرعت به سطح حرفه ای رسید.
مری می گوید: ” آموزش ما با روش معمول یادگیری موتورسواری فرق داشت. ما بیشتر مواقع یا در حالت ایستاده میراندیم و یا به پشت رانندگی می کردیم. بعد از یادگیری کنترل موتورسیکلت به سراغ تک چرخ زدن رفتیم. در این دوره به دفعات زمین میخوردیم و مجروح می شدیم اما همین موضوع ما را سخت و مقاوم میکرد”.
در طی دهه 1970، تیم موتوبردز از سه نفر به شش نفر و سپس به یک گروه بزرگ تبدیل شد و در طی تابستان در سراسر انگلیس به اجرای نمایش می پرداخت.
مری می گوید: “پرش های بلند را من انجام می دادم. معمولا از روی افراد هم تیمی می پریدیم و گاهی هم از میان جمعیت تماشاگر، تعدادی داوطلب می گرفتیم. اما در یکی از برنامه های نمایشی که با دو نفر از دوستان بودیم از آن ها خواستیم که خم شوند و اجازه دهند که من با موتور از فراز آن ها پرشی انجام دهم. موتور را تخته گاز به طرف سکوی پرش می راندم که ناگهان یکی از آن ها سر خود را بالا گرفت و ایستاد و من درست قبل از رسیدن به رمپ، پیچیدم و برگشتم. این موضوع درسی شد برای ما که از آن پس مراقبت بیشتری کنیم”.
گرچه فضای موتورسواری و بدلکاری در آن زمان بسیار مردانه بود، ولی همه جا از تیم موتوبردز استقبال خوبی می شد. مری می گوید: ” اوایل کار ترس داشتیم و بویژه نگران مسخره شدن بوسیله موتورسوارهای حرفه ای بودیم، اما آنان بهترین مشوق های ما بودند”.
“در یکی از برنامه ها در مقابل تیم Royal Signal – که همگی بدلکار حرفه ای و بدلکاری کار اصلی و تمام وقت آن ها بود – ظاهر شدیم. با خود فکر می کردیم که چگونه شش دختر تازه کار و پاره وقت بدلکار می توانند در مقابل چنین تیمی شانسی داشته باشند و نگران بودیم. تیم Signal برنامه خود را اجرا کرد و در انتها، کار خود را با پرش از روی یک خودرو به پایان رساند. ناگهان جو وستون – وب که مدیر ما بود به وسط میدان آمد و آن ها را با اعلام این که ما از روی دو خودرو پرش خواهیم کرد به چالش کشید. مشکل این بود که دو عدد خودرو نداشتیم و مجبور شدیم از خود آنان بخواهیم خودروهای خود را به میدان آورند تا پرش را از فراز آن ها انجام دهیم. اول اکراه داشتند و نهایتا با سپردن 300 پاوند نزد آن ها – برای جبران خطر احتمالی آسیب به خودروها – به این کار راضی شدند. من از روی دو خودروی آنان پریدم و چون آن ها نمی توانستند دوباره برنامه اجرا کنند ما برنده شدیم”.
تیم موتوبردز با موتورسیکلت های کاوازاکی KS125 خود، به مدت 4 سال در سراسر انگلیس و جاهای دیگر برنامه های نمایشی خود را اجرا کردند. اما بعد از چهار سال مری (که بعدا با جو ازدواج کرد) و جو تصمیم گرفتند که به تنهایی کار را ادامه دهند.
مری می گوید: ” من و جو ازدواج کردیم و در سراسر جهان برنامه اجرا کردیم. من تنها بدلکاری بودم که جو داشت و تمام کارها را انجام می دادم. شهرت من به تلویزیون، فیلم ها و تبلیغات هم کشیده شد و حتی وارد انجمن بدلکاران (Stunt Register) شدم. این موضوع در آن زمان مانند یک کودتا بود چون زنان اندکی در این حرفه بودند. در یک پروژه سینمایی نیز بدل John Cleese (کمدین و هنرپیشه فیلم های کمدی) بودم که واقعا چیز مضحکی بود و نمی دانم چرا من را انتخاب کرده بودند”.
” تبلیغی هم برای یک برند سیگار انجام دادم که شامل پرش از میان آتش بود. اما دلخور شدم از اینکه خانم مدلی را آوردند و فقط به خاطر تصویر دست ها و ناخن های زیبای او روی فرمان موتورسیکلت، دستمزد بیشتری از من گرفت. دست های من چون کار کرده و زمخت شده بود برایشان مناسب نبود”.
مری 12 سال کار کرد و سپس وقتی با شوهرش تصمیم به تشکیل خانواده گرفتند کناره گیری کرد. مری کانرز می گوید: روزگار خوبی بود و کارهایی کردیم که امروزه نمی توان انجام داد. برای موتورها و تجهیزاتمان اسپانسر داشتیم و دیگر مجبور نبودیم همه کارهای نگهداری از موتورسیکلت ها را خودمان انجام دهیم. معمولا مدیران برنامه ها امکانات خوبی به ما می دادند و پس از اجرای برنامه هم مردم دور ما جمع می شدند و امضا و عکس می گرفتند. حتی یک باشگاه هواداران داشتیم”.
تا قبل از تشکیل تیم موتوبردز، ما فقط دختران معمولی بودیم. من تا قبل از ورود به تیم، هنوز به یک رستوران نرفته بودم، اما بعد از آن به همه جای دنیا رفتم و با افراد مشهور و ستاره ها غذا خوردم و پول خوبی هم در می آوردم”.
“اما الان دنیا عوض شده و دیگر برنامه های زنده مثل قبل تماشاگر ندارد. فکر می کنم برنامه های بدلکاری – به دلیل خطرناک بودن و سوانح و تلفاتی که داشته – محبوبیت زیادی ندارد”
تیم موتوبردز در سال 1976 از هم پاشید اما در سال 2016 شبکه بی بی سی از افراد تیم خواست یک بار دیگر دور هم جمع شوند.
مری کانرز با خنده می گوید: ” الان همه ما در دهه شصت سالگی عمر خود هستیم. این گردهم آیی اتفاق خیلی خوبی بود. سال ها بود که به این فکر بودم ولی به دلیل ازدواج هم تیمی ها و تغییر نام آن ها، پیدا کردنشان خیلی سخت بود”.
