فیلم “خاطرات موتورسیکلت” به کارگردانی امیرحسین نوروزی در سال 1396 ساخته شده است. این فیلم محصول کشور ایران و در ژانر مستند و اجتماعی می باشد.
“کارگردان مستند خاطرات موتورسیکلت دریک گفتگو با خبرگزاری آنا، درباره ایده اولیه برای ساخت این مستند گفته بود: خاطرات موتورسیکلت یک سوژه و طرح مربوط به یکی از دوستانم به نام آقای سامان مختاری در خانه مستند بود. ایشان تحقیقی را انجام داده بودند و ایده ای داشتند در مورد برخی از موتورسواران ستاد جنگ های نامنظم که الان در گوشه و کنار تهران خیلی گمنام در حال زندگی عادی هستند. بعضی ها هم با جانبازی که از آن دوران به یادگار دارند، در حال زندگی هستند. این تحقیقات با دعوت خانه مستند به مستند “خاطرات موتورسیکلت” تبدیل شد”.
“آدم های این فیلم از جنس خودمان هستند. جوانانی که سر مست از قدرت و نشاط جوانی، به دنبال راهی درست برای تخلیه این هیجان و انرژی می روند. موتورسواران فیلم، مانند شخصیت های فیلم اخراجی های مسعود ده نمکی هستند که شوخ طبع هستند و مخاطب بدون المان های پر طمطراق سینما و به دور از هرگونه اغراق و تصنعی بی پرده با آنها روبه رو می شود”.
“برای جوان امروزی که هیچ تصویر یا خاطره زنده‌ای از جنگ ندارد، این فیلم، همچون آیینه‌ای شفاف، انعکاس مردانی است که از عشق و حال و تک چرخ زدن در تپه های «گیشا » و «شهران»، قدم در تپه های «الله اکبر» گذاشتند”.
“فیلم امیرحسین نوروزی داستان تحول است و قهرمان های آن جوانان دوست داشتنی دیروز هستند. گروهی از جوانان که جز تفریح و سرگرمی، آن هم یک تفریح نسبتا پرخطر با موتورسیکلت، دغدغه دیگری در زندگی نداشتند و اگرچه به جنگ رفتند، این هم ابتدا به نیت ماجراجویی بود؛ اما مواجهه آن ها با مرگ و واقعیت خشن جنگ، یک دو راهی سرنوشت ساز پیش پایشان گذاشت؛ که یا باید بر می گشتند و پیش خودشان اعتراف می کردند روی کارهایی که تا پیش از آن در پیست موتورسواری انجام می دادند، یا در صحنه نبرد می ماندند”.
داستان فیلم خاطرات موتورسیکلت
“در مناطق صعب‌العبور جبهه های جنوب و غرب و به ویژه در بخش شناسایی و دیده بانی به موتورسوارهای سریع و چابک نیاز است. چمران بدون توجه به جایگاه خود به عنوان وزیر دفاع و فرمانده جنگ های نامنظم و بدون تشریفات سازمانی مستقیماً نزد تعدادی جوان موتورسوار می رود و از آنها برای این مأموریت مهم کمک می خواهد”.
“این که وزیر دفاع یک مملکت، خودش شخصاً بدون تشریفات سازمانی، خیلی خودمانی بیاید و بگوید نیاز کشور چیست و دست کمک دراز کند، باعث می شود که جوانان پرشور و مغرور برای اثبات توانایی خود پا به عرصه عمل بگذارند”.
“فیلم، شروعی جذاب و پر تکاپو دارد. در 10 دقیقه اول فیلم، مخاطب با دیدن عکس ها و فیلم های قدیمی از پیست موتورسواران در کنار فیلم هایی از موتورسواران امروز کنجکاو می شود که داستان چیست؟ و در طول داستان با هوشمندی فیلمساز، صحبت های تک تک شخصیت ها، همچون پازل کنار هم قرار می گیرند تا تصویری روشن از قهرمان داستان به ما ارائه دهند”.
“جلیل نقّاد معروف به «جلیل پاکوتاه»، قهرمان «خاطرات موتورسیکلت» است. جلیلی که خمپاره می خورد و تا مرز شهادت می رود اما بخار نقش بسته روی پلاستیک های که شهدا را در بین آن ها می پیچند، باعث زنده ماندن «جلیل» می شود. اما این بار با یک دست و پای لمس و زبانی اَلکَن”.
“ما «جلیل» را در لا به لای صحبت های دوستانش می شناسیم با این تفاوت که «جلیل» هنوز زنده است، نفس می کشد و دست از تلاش بر نداشته اما زبانی برای بازگویی رشادت هایش ندارد، همرزمانش زبان او می شنود تا بگویند آنچه که بر «جلیل» گذشته است”.
“خاطرات موتورسیکلت” با مستندهای دیگر درباره جنگ ایران و عراق، یک فرق اساسی دارد. آن هم، زبان دل آن است و «هر آنچه که از دل برآید لاجرم بر دل نشیند». ما با آدم های این فیلم، یک ساعت، زندگی می کنیم، با آن ها غذا می خوریم و صادقانه از آنها درباره تفریحات جوانی شان می شنویم.
“در این مستند، به واسطه لحن خاص، صمیمی و کلام طنزآلود برخی شخصیت هایش، نه تنها شنونده از شنیدن خاطرات فیلم خسته نمی شود، بلکه سوار بر موتور فیلم ساز، خیابان های شهر را طی می کند تا پای صحبت آدم هایی بنشیند که حافظه تاریخی ما آنها را به یاد نمی آورد. مانند فیلم ساز، ماجرای تجلیل از «جلیل» برای ما هم دغدغه می شود”.
“سکانس انتهایی، در نمایی «کلوزآپ»، در عین سادگی، پایانی لذتبخش برای مخاطب است و تا زمانی که تیتراژ فیلم در حال نمایش است، همراه با «جلیل» در خیابان های این شهر شلوغ می رانید و امید دارید که یک کلام واضح، از زبان او بشنوید. درک بزرگی روح «جلیل» کار هر کسی نیست”.
“خاطرات موتورسیکلت”، نشان می دهد چگونه پژوهش اصولی در کنار روایت دراماتیک و پُرتعلیق و چینش صحیح مونولوگ ها و توالی منطقی سکانس ها و در یک کلام، تدوین حرف های می تواند یک مستند یک ساعتی را برای مخاطب، جذاب نماید”.
